Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/51

 — Tak.
 — Kto za to ręczy?
 — Ja. Słowem honoru.
 — Hm, jest to poręka niezupełnie pewna. Co właściwie macie przeciw tym ludziom? Czy was obrazili?
 — Tak.
 — Nie zamydlajcie mi oczu, sennor Cortejo. Aby pomścić obrazę, nie darowuje się takich posiadłości. W tem kryje się coś innego.
 — Cóż to was obchodzi?
 — Macie rację. Ale dlaczego nie sprzątniecie ich sami?
 — Żyję w złych stosunkach z Pedrem Arbellezem; nie mogę się pokazać w hacjendzie del Erina.
 — Pilnujcie ich, gdy opuszczą hacjendę.
 — Zajęcia moje nie dają mi na to czasu. Zresztą, przybyłem tutaj w tej sprawie. Muszę wam powiedzieć, że zwerbowałem sobie oddział tęgich chłopów.
 — Z powodu trzech ludzi? — zapytał rotmistrz szyderczo.
 — Nie śmiejcie się, sennor. Djabły, nie ludzie, ta trójca.
 — I nie daliście sobie rady z temi biesami?
 — Nie. Powybijali część moich ludzi; tylko przypadkiem umknąłem z resztą, którą widzieliście.
 — Caramba! Chciałbym poznać tę trójcę biesów! A więc ludzi, którzy z wami przybyli, w tym celu zwerbowaliście? W takim razie niezbyt anielskie mają sumienia?
 — Niezbyt.

49