Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/54

jesteśmy; pracujemy, jak się nadarzy zarobić na kawałek chleba.
 — Obojętny wam sposób i charakter zarobku? Chcecie zapracować u mnie na kawałek chleba?
 — Jesteśmy teraz w służbie u sennora Corteja.
 — Ustąpił mi was.
 — Oho! — brzmiała odpowiedź. — Czy to prawda sennor Cortejo?
 — Tak — odparł tamten.
 — Na to nie macie prawa. Jesteśmy ludzie wolni. Przyrzekliście, że będziemy mogli pomścić towarzyszy.
 — Nie mam czasu was poprowadzić; ten sennor mnie zastąpi.
 — Tak — rzekł Verdoja. — Kto z was stanie do mej dyspozycji, ten odprowadzi mnie do hacjendy del Erina.
 — Razem z waszymi ułanami?
 — Nie. Pojedziecie za nimi. Czy hacjendę otaczają wały?
 — Owszem, bardzo mocne.
 — Więc dobrze. Dziś o północy — do tego czasu bądźcie w ukryciu — niechaj przybędzie jeden z was pod wał południowy. Będę tam czekał i dam instrukcje.
 — A jak z zapłatą?
 — Cena taka sama, jaką dawał sennor Cortejo.
 — Zgoda. Czy już możemy wyruszyć?
 — Nie. Juarez nie wydał jeszcze poleceń.
 Po tem oświadczeniu Verdoji, oddalili się najemnicy. Nie wszyscy byli zadowoleni ze zmiany, która zaszła. Część postanowiła przyłączyć się do wojsk Juareza. — Kiedy Verdoja poszedł do kwatery przywódcy, ten polecił mu sprowadzić Corteja.

52