Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/60

 Po tych słowach zaprowadził przybyszów do salonu, w którym usiedli bez ceremonji. Mimo uprzejmego powitania, twarzy Juareza nie opuszczał wyraz ponury i surowy.
 — Widzieliście nas jadących?
 — Tak, sennor.
 — I poznaliście, że jesteśmy żołnierzami?
 — Tak jest.
 — Mimo to nie otworzyliście. Zasługujecie na karę.
 — Oh, sennor. Prezydent ma również żołnierzy. Lecz tych nie przyjąłbym w miłą gościnę. Nie mogłem wiedzieć, że to wy do mnie przybywacie.
 Twarz Juareza rozpogodziła się wreszcie.
 — A więc jestem dla was naprawdę pożądanym gościem?
 — Macie żelazną rękę, sennor, a tej brak naszemu biednemu krajowi.
 — Tak. Tę rękę niejeden już poczuł na sobie. Nawet niedawno. Czy znacie hacjendę del Vandaqua?
 — Znam ją dokładnie; sąsiaduje przecież z moją.
 — Jakiego czynszu warta, sennor Arbellez?
 — Przecież to własność prywatna, nie dzierżawa.
 — Odpowiadajcie na moje pytanie! — krzyknął Indjanin niecierpliwie.
 — Gdyby była w lepszych rękach, aniżeli teraz, możnaby za nią zapłacić dziesięć tysięcy pesów.
 — Dobrze, możecie ją wziąć w dzierżawę za siedem tysięcy pesów.
 Arbellez spojrzał na Indjanina zdumiony.
 — Nie rozumiem was, sennor.
 — Mówię przecież dosyć wyraźnie. Przypuszczam,

58