Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/71

 — Kogo szukacie, sennor?
 — Nikogo — odparł. — Wieczór taki piękny, więc wyszedłem do ogrodu. Czy wstęp wzbroniony?
 — Dla gości wszystko stoi otworem.
 — A może przeszkadzam, piękna sennorito?
 — Karji nikt nie może przeszkadzać — rzekła. — Przecież w ogrodzie dosyć jest miejsca dla nas obojga.
 Słowa Indjanki były aż nadto dosadne, lecz porucznik, zamiast oddalić się, udał, że nie rozumie i, podszedłszy o krok bliżej, zapytał:
 — Na imię pani Karja? Jakże się pani dostała do hacjendy?
 — Sennorita Emma jest moją przyjaciółką.
 — A któż to taki ta sennorita Emma?
 — Nie widzieliście jej jeszcze? To córka sennora Pedra Arbellez.
 — Czy ma pani tutaj krewnych?
 — Bawole Czoło jest moim bratem.
 — Ah — rzekł, niemile dotknięty. — Bawole Czoło, wódz Miksteków? Czy przebywa obecnie w hacjendzie?
 — Nie.
 — Ale wczoraj był tutaj, nieprawdaż? To on walczył u boku doktora Sternaua w wąwozie tygrysa?
 — Bawole Czoło jest wolnym człowiekiem. Żyje i wędruje z miejsca na miejsce, nie zdając nikomu sprawy ze swoich postępków.
 — Słyszałem o nim wiele. Wiedziałem, że jest królem cibolerów, ale nie miałem pojęcia, iż ma taką piękną siostrę.
 Po tych słowach ujął rękę Indjanki. by na niej

69