Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/74

 — Porucznik Pardero? — rzekł Verdoja. — Czy tak? Gdzież sennorowi tak śpieszno?
 Zatrzymał się Pardero.
 — To pan, rotmistrzu? Czy widział sennor tę małą jędzę?
 — Owszem. Nietylko widziałem, ale i poczułem.
 — Poczuł pan? — zapytał porucznik
 — Tak, niestety, — brzmiała odpowiedź. — Jej pięść spotkała się z moim karkiem.
 — W takim razie spotkało rotmistrza to samo, co mnie.
 — To znaczy?
 — Patrzył pan rotmistrz przez okno...
 — Tak.
 — Zobaczył białą postać kobiecą...
 — Tak
 — Postanowił zdobyć pocałunek...
 — Ależ tak.
 — I zeszedł pan rotmistrz do ogrodu?
 — I to sennor zgadł.
 — A więc mieliśmy te same zamiary i osiągnęliśmy ten sam rezultat — roześmiał się porucznik.
 Rotmistrz był wprawdzie przełożonym porucznika, ale w Meksyku luźna panowała dyscyplina wojskowa. Zresztą, obydwaj byli w tej chwili poza służbą, a, co najważniejsze, łączyła ich dawna przyjaźń. Znali się od lat i wspierali nawzajem w awanturniczych przygodach. Dlatego też gawędzili z największą swobodą, kpiąc jeden z drugiego.
 — Kto jest ta mała? — zapytał rotmistrz.

72