Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/75

 — Indjanka. Nazywa się Karja. Zdaje się, że jest towarzyszką pani domu.
 — Pani domu? Sennority Emmy?
 — Tak. Zna pan rotmistrz tę Emmę? Czy piękna?
 — Stokroć piękniejsza od Karji.
 — No, no. I przystępniejsza, uprzejmiejsza?
 — Tego nie powiem. Wogóle w tym domu kobiety zachowują się jak w klasztorze. Ale mam świetną propozycję: chce pan mieć tę małą Indjankę?
 — Za wszelką cenę. A pan, panie rotmistrzu, chciałby posiąść Emmę, nieprawdaż?
 — O tak, także za wszelką cenę. Pomagajmy sobie nawzajem.
 — Doskonale. Oto moja ręka.
 — Słowo się rzekło. Trzeba więc naprzód dowiedzieć się, czy serca tych dziewic są wolne. Jeśli sądzić po ich obojętności, wydawałoby się, że tak.
 — Może uprzedził nas ten doktór Sternau?
 — Nie przypuszczam; podejrzewam raczej tego Mariana. Czy nie zauważył, sennor, że hacjendero stara się go wyróżnić, lubo w sposób nieznaczny i delikatny? Można odnieść wrażenie, iż uważa się tutaj Mariana za kogoś wyższego, lepszego od tych trzech.
 — Nie miałem powodu do tego rodzaju obserwacyj. No, a teraz chętniebym się przespał. Ta dziewczyna ma pięść atlety; ktoby się tego spodziewał po jej małej, miękkiej rączce! Kark mnie boli od uderzenia i zesztywniał jak kawał drewna.
 — Niech więc pan śpi smacznie, poruczniku. Jutro wznowimy atak, a mam nadzieję, że się uda. Dobranoc.
 — Dobranoc, sennor Verdoja.

73