Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/78

 — Zostawmy tu konie — rzekł. — Niech się dopóki nie wrócimy.
 Towarzystwo poszło za tą propozycją.
 Sternau miał przy sobie strzelbę, oraz sztylet za pasem. Przy wejściu do wąwozu zatrzymał się nagle i bacznie obserwował trawę.
 — Czegóż pan szuka? — zapytał rotmistrz.
 — Nic; chodźmy dalej.
 Nie dorzucił ani słowa więcej, ale też nie spuszczał oka z ziemi.
 W wąwozie rotmistrz trzymał się ciągle wpobliżu Sternaua. Rzucał niecierpliwe spojrzenia po zboczach — przecież każdej chwili mógł paść strzał śmiertelny. Były to chwile naprężonego oczekiwania.
 Napotkali po jakimś czasie na zwłoki pozostawione tutaj, odarte z broni i odzieży; szedł od nich obmierzły zapach zgnilizny.
 — A więc tu się odbyła rozprawa? — zapytał rotmistrz Sternaua.
 — Tak — odparł tamten.
 — A te trupy, to dzieło wasze i Bawolego Czoła?.
 Sternau potwierdził skinieniem głowy.
 Przyglądali się trupom; przy tej sposobności nie zauważyli, iż Sternau aż nazbyt nisko się pochylał i starał kryć za ich postaciami. Nie zauważyli również, że badawczy wzrok jego błądzi ukradkiem to po prawej, to po lewej stronie wąwozu.
 — Tyle trupów — rzekł rotmistrz. — Doprawdy, z pana zawołany strzelec.
 Sternau obojętnie wzruszył ramionami:
 — Niema w tem nie nadzwyczajnego, gdy kto po-

76