Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/80

 — Potwór! — krzyknął rotmistrz.
 — Niebezpieczeństwo czyha, musimy uciekać: — zawołał Pardero.
 Pośpieszyli ku wyjściu wąwozu i tam czekali. Po chwili rozległy się na górze jeszcze dwa strzały, potem ucichło wszystko na czas dłuższy, Po jakimś kwadransie coś poruszyło się gwałtownie w zaroślach; spojrzeli z przerażeniem i chwycili za broń.
 — Nie lękajcie się, sennores. to ja.
 Z zarośli wyszedł Sternau.
 — Sennor, co to było, co pan uczynił? — zapytał porucznik.
 — Strzelałem — odparł Sternau z uśmiechem.
 — To wiemy. Ale dlaczego?
 — W obronie własnej, bo przecież mnie miano zastrzelić.
 — Nie może to być. Kto dybał na pańskie życie? Skąd sennor wie o tem?
 — Powiedziały mi to moje oczy.
 — Myśmy nic nie zauważyli.
 — Nic dziwnego, nie jesteście sennores ludźmi prerji. Pan rotmistrz widział, iż badałem przedtem trawę, ponieważ zobaczyłem ślady ludzkie z przed kwadransa; prowadziły na górę, na prawo. Patrzcie, jeszcze je widać.
 Wskazał na ziemię. Oficerowie napróżno starali się cokolwiek bądź dojrzeć.
 — Trzeba mieć wprawne oko — rzekł Sternau. — Ponieważ ślady prowadzą na prawo, wgórę, skoro tylko weszliśmy do wąwozu, przeszukałem okiem cały jego stok i zauważyłem kilka głów męskich, które obserwo-

78