Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/9

 — Czekałem.
 — Na kogóż to?
 — Nie wiem. Może na was.
 Sternau ściągnął brwi i rzekł poważnie.
 — Dajcie pokój głupim żartom, tłumaczcie się wyraźniej.
 — Dobrze. Ale musicie mi naprzód powiedzieć, dokąd zdążacie.
 — Do hacjendy del Erina.
 — W takim razie na was czekałem.
 — Wynika stąd, jakoby wiedziano o naszem przybyciu i wysłano was naprzeciw.
 — Coś w tym rodzaju. Polując wczoraj w górach na bawołu, odkryłem w drodze powrotnej podejrzane ślady. Poszedłem za nimi i natrafiłem na gromadę białych którzy leżeli obok siebie i głośno gwarzyli Podsłuchałem ich rozmowę, a z niej wynikało, że chcą schwytać jeźdźców, podążających z Meksyku do hacjendy del Erina. Wyruszyłem natychmiast, by ostrzec tych ludzi. Jeżeli jesteście tymi, którzy jadą do hacjendy — dobrze. Jeżeli nie — zostanę tutaj i będę czekać, aż nadjadą.
 Sternau podał mu rękę i rzekł:
 — Dzielny z was człowiek; dziękuję wam. Możecie być spokojni, to my właśnie jedziemy do hacjendy. Ilu ludzi naradzało się nad schwytaniem nas?
 — Dwunastu.
 — Mam ochotę pomówić z nimi słów parę. Gdyby to ode mnie zależało, chętniebym obejrzał tych ludzi. Ale myślę, że nie jest wskazane narażać się niepotrzebnie na niebezpieczeństwo.

7