Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/94

 — Czy widział sennor, abym się kiedyś zachował nie — jak przystoi?
 — Do rzeczy, sennor Pardero, do rzeczy, — odparł Sternau chłodno.
 — Dobrze, zostawmy to chwilowo. Nie zwykłem jednak prowadzić rozmowy na stojąco.
 Meksykanin szukał wzrokiem krzesła. Sternau udał, że wzroku tego nie widzi i odparł z szyderczym uśmiechem:
 — O rozmowie nie może być przecież mowy, mam pana tylko wysłuchać. Nie widzę powodu, dlaczego sennor ma przytem siedzieć. A zresztą, jeżeli się to panu nie podoba, mogę uważać nasze obecne spotkanie za skończone.
 Twarz porucznika oblał rumieniec gniewu. Odpowiedział drżącym od oburzenia głosem:
 — Sennor Sternau, nie mogę uważać pana za gentlemana!
 — To mi najzupełniej obojętne — uśmiechnął się Sternau. — Ale do rzeczy. Po co tracić czas na frazesy.
 Pardero miał znowu wybuchnąć; widząc jednak, że Sternau bierze kapelusz, aby odejść, opanował się i rzekł z względnym spokojem:
 — Przychodzę z polecenia mego przełożonego, rotmistrza Verdoji.
 Sternau nie odpowiedział ani słowa, więc Pardero ciągnął dalej:
 — Czy przyznaje sennor, że go obraził?
 Sternau wzruszył ramionami.
 — Poprostu powaliłem tego człowieka na ziemię. Czy to pańskiem zdaniem jest obrazą?

92