Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/95

 — Ależ oczywiście! Rotmistrz żąda satysfakcji.
 — Ah, tak — rzekł Sternau z udanem zdumieniem. — Satysfakcji? I żąda jej przez pana? Czy sennor zna zasady pojedynku, poruczniku Pardero?
 — Pan wątpi?
 — Tak, wątpię, skoro pan występuje w charakterze, który pomniejsza honor pańskiej osoby. Czy wiadomo panu, dlaczego podniosłem, rękę na rotmistrza?
 — Owszem, wiadomo mi doskonale — odpowiedział, zapytany głosem drżącym z wściekłości.
 — W takim razie pogardzam panem Powaliłem rotmistrza na ziemię, ponieważ obraził przyzwoitą kobietę, córkę tego, który go przyjął w swój dom. Kto chce pośredniczyć w takiej sprawie, ten jest, zdaniem mojem, wyzuty ze czci i honoru.
 Meksykanin chwycił za rękojeść swej szabli, do połowy wyciągnął ją z pochwy i krzyknął:
 — Co takiego? Jak pan śmie? Ja panu pokażę...
 — Nic pan nie pokaże — rzekł Sternau spokojnie.
 Słowa te jednak miały dźwięk gromu, a w oczach doktora płonąć zaczęły tak złowrogie blaski, iż przeraziłby się ich człowiek, odważniejszy od porucznika. Sternau mówił:
 — Niech pan zdejmie rękę z szabli, inaczej połamię ją w pańskich oczach. Właściwie nie powinienem się dziwić, że sennor podjął się zastępstwa rotmistrza; jest pan przecież takim samym szubrawcem jak on. Pan również...
 — Dosyć! — krzyknął porucznik, siny od gniewu. — Jeszcze jedno podobne słowo, a przeszyję pana szablą. Czy pan odwoła słowo szubrawiec?

93