Strona:Karol May - La Péndola.djvu/101

 Amy zawołała w trwodze:
 — Czy stan jego budzi obawy?
 — Nie. Jest tylko niezwykle osłabiony, ale mam nadzieję, że się to da naprawić. Świeże powietrze, ruch i dobre odżywianie powinny przywrócić siły.
 — Dziękuję za słowa pociechy — rzekła Angielka. — Będę go pielęgnowała, jak tylko potrafię.
 Sternau się uśmiechnął:
 — W jakiż to sposób?
 — Poprostu nie rozstanę się z nim.
 — Czy nie zechciałaby mi pani powiedzieć, jakim cudem znalazła się pani na torpedowcu?
 — Jadę do gubernatora Jamajki z ważnemi listami.
 — W takim razie spotkaliśmy się przypadkowo...
 — O nie! To zrządzenie Opatrzności, której powinnam dziękować.
 — To prawda. Jak długo zamierza pani pozostać na Jamajce?
 — Dopóki nie otrzymam odpowiedzi. A może jest pan zdania, że stan naszego przyjaciela wymaga dłuższego pobytu?
 — Chory potrzebuje wprawdzie spokoju, ale malaryczny klimat kraju i wyspy nie będzie dla niego odpowiedni. Czy pani wraca do Meksyku?
 — Tak. Torpedowiec ma mnie odwieźć do Veracruz.
 Sternau odparł po chwili namysłu:
 — Torpedowiec zostanie tutaj do jutra, aby zabrać na pokład wszystkie rzeczy z „Péndoli“. Proponuję pani pojechać zaraz moim jachtem do Kingstonu. Mam nadzieję, że gubernator da prędko odpowiedź, jeżeli miss poprosi o pośpiech. Wtedy sam odwiozę panią do Ve-

99