Strona:Karol May - La Péndola.djvu/106

 Wieczór był przepiękny. Gwiazdy lśniły cudownie, od ziemi szły upajające, balsamiczne zapachy. Amy i Mariano spacerowali, trzymając się pod rękę. Zachwyceni pięknością nocy, przepojeni szczęściem, nie mogli zdobyć się na żadne słowa. Wreszcie Amy rzekła:
 — Ile czasu już upłynęło od naszych spacerów w Rodriganda...
 — Tak. Były potem dla mnie dni straszne.
 — I dla mnie; tęskniłam za tobą bezgranicznie, Alfredzie.
 Alfred przystanął i rzekł:,
 — Nie nazywaj mnie Alfredem, a Mariano, gdyż takie jest moje imię.
 Amy odparła po krótkiej pauzie:
 — Czy to imię ciążyło ci właśnie?
 — Tak. Chcę być zupełnie szczery.
 — Czy musisz teraz wyznać prawdę?
 — Muszę. Czuję, że wyznanie przyniesie mi ulgę.
 — Jesteś jeszcze chory; nie powinieneś się wzruszać.
 — Nie troszcz się o to, Amy. Świadomość, że postępuję nieuczciwie, jest mi stokroć cięższa, aniżeli wspomnienie, o którem najchętniejbym zapomniał.
 Usiedli na odłamie skalnym. Po chwili Mariano zaczął:
 — Słyszałaś zapewne od Sternaua cośniecoś o mem pochodzeniu?
 — Tak; mówił mi o swych przypuszczeniach jeszcze w Rodrigandzie, potem zaś pisał o tem w listach.
 — Jestem ofiarą zbrodni, której wyświetlenie stało

104