Strona:Karol May - La Péndola.djvu/107

się celem mego życia. Porwano mnie od rodziców i wtrącono do nory zbójeckiej...
 Amy wydała okrzyk zdumienia:
 — Czy to być może? Do nory zbójeckiej?
 — Tak. Wyrosłem pośród rozbójników.
 Tego Amy się nie spodziewała. Westchnęła ciężko, nie mogąc wydobyć ze siebie ni słowa.
 Mariano zauważył to, ku swej najwyższej rozpaczy, i, odsunąwszy się od niej, rzekł:
 — Milczysz? A więc pogardzasz mną. Tego właśnie bałem się najwięcej.
 Ujęła jego rękę i zapytała:
 — A więc nie zależało to od ciebie, żeś się dostał między tę zgraję?
 — Nie; byłem przecież dzieckiem. Żyłem wśród rozbójników, ale nigdy nie dopuściłem się czynu nieprawego.
 — Chwała Bogu. A jakże potrafiłeś uniknąć zbrodni?
 — Herszt bandy musiał mieć wobec mnie jakieś szczególne zamiary. Wychował mnie, jak na mój stan przystało. Jedyne bezprawie, jakiego się dopuściłem, to używanie przybranego nazwiska.
 — Widocznie było to konieczne, mój Mariano.
 Wypowiedziała po raz pierwszy to imię. Mariano przycisnął jej rękę do serca i rzekł:
 — Dziękuję ci. Teraz mogę opowiedzieć wszystko...
 Opowiadał o wspomnieniach swego dzieciństwa, o smutnem życiu pośród brygantów. Mówił bardzo długo. Gdy skończył, Amy oplotła mu szyję ramieniem i rzekła:
 — Chwała Bogu, że byłeś szczery. Teraz wiem, żeś mnie godzien.

105