Strona:Karol May - La Péndola.djvu/112

zaś spoczęło z widocznem zadowoleniem na olbrzymiej postaci i szczerej twarzy doktora.
 — Pan chciał pomówić ze mną? — zapytał Sternau doskonale akcentowaną hiszpańszczyzną.
 — Tak — odparł lord. — A może woli pan mówić po niemiecku?
 — Czy pan jest Niemcem?
 — Nie. Jestem Anglikiem. Nazywam się Dryden.
 Sternau nie mógł ukryć zdumienia.
 — Dryden? A więc jest pan może lordem Dryden, ojcem — — ?
 — Tak, to ja, drogi panie.
 — Proszę usiąść, sir. Przyznaję, że nie spodziewałem się odwiedzin.
 — Tak, wizyta to nieoczekiwana — rzekł Dryden, siadając. — Sądzę jednak, że domyśla się pan przyczyny.
 — Może — odparł Sternau.
 — Przedewszystkiem dziękuję za uprzejmość, okazywaną mej córce.
 — Niema za co; postąpiłem, jak postąpiłby każdy człowiek, nieco obyty.
 — Wielka uprzejmość, sir. A teraz niech mi pan pozwoli przejść do sprawy samej; jest to rzecz poważna.
 Sternau uważał za swój obowiązek powiedzieć:
 — Myśli pan o przyjacielu, z którym jestem tu razem?
 — Tak. Chodzi o jego stosunek do Amy.
 — A więc miss Amy opowiedziała panu wszystko?
 — Tak, natychmiast po powrocie, i nic w tem dziwnego, gdyż przyzwyczaiła się ufać swemu ojcu. Pan

110