Strona:Karol May - La Péndola.djvu/114

prosić właśnie pana o wyjaśnienie sprawy. Czy uważa pan, że postąpiłem błędnie?
 Słowa te, wypowiedziane prosto i serdecznie, przekonały i rozbroiły Sternaua; odpowiedział przeto:
 — Sir, dowie się pan wszystkiego, co tylko mnie samemu jest wiadome. Proszę pytać.
 — A więc są przypuszczenia, że Mariano jest porwanem dzieckiem hrabiego Manuela de Rodriganda?
 — Tak. Ja pierwszy wyraziłem to przypuszczenie.
 — Czy wolno zapytać, na jakiej podstawie doszedł pan do tego niezwykłego i śmiałego wniosku?
 — Jeżeli panu czas na to pozwala, opowiem chętnie.
 — Proszę, proszę bardzo. Córka wprawdzie opowiadała mi niejeden szczegół, ale była to rozmowa fragmentaryczna, a przyjemnością więc pana posłucham.
 — Zaczynam.
 Sternau opowiedział szczegółowo o wszystkich przeżyciach swoich i myślach od czasu przybycia do Hiszpanji, aż do chwili obecnej. Lord słuchał z rosnącą coraz bardziej uwagą. Słowa Sternaua nacechowane były prawdą, wnioski, które wyciągał, oparte na tak pewnych i jasnych podstawach i przesłankach, że sir Dryden uczuł się zupełnie przekonanym.
 — Ależ to coś nadzwyczajnego! — zawołał. — Przekonał mnie pan zupełnie. Niech sobie to wszystko tylko ugrupuję. Hrabiemu Manuelowi porwano jedynego syna, który został przy życiu. Porwanie nastąpiło przy pomocy brygantów, którzy ukryli dziecko w swych jaskiniach. Właściwym zaś sprawcą jest Gasparino Cortejo.
 — Jestem o tem wręcz przekonany.

112