Strona:Karol May - La Péndola.djvu/119

Unger zdecyduje się wyrzec tej gospody. Czy się mylę?
 Pytanie było skierowane do Sternaua, który podszedł do lorda i, wyciągnąwszy doń ręce, rzekł z radosnym, szczerym uśmiechem:
 — Mylordzie, okazujesz nam więcej, aniżeli gościnność. Bóg zapłać. Przyjdziemy wszyscy trzej.
 — Ale jak najprędzej, moi panowie. Odchodzę teraz, by przysłać po was powóz. Dowidzenia.
 Sternau odprowadził gościa aż do drzwi. Gdy wrócił do pokoju, zastał na kanapie Mariana, zalanego łzami.
 — Co panu jest? — zapytał przelękniony.
 — Nic, drogi przyjacielu, — odparł Hiszpan. — To łzy szczęścia. Bałem się, że źle przyjmie oświadczenie Amy.
 — No, i widzi pan, że się co najmniej nie gniewa.
 — Tak, zawdzięczam to panu. Domyślałem się, że przybył do pana, by się czegoś o mnie dowiedzieć. Niech pan nie bierze za złe tych łez. Chory ulega łatwo bólowi, czy radości, o wiele łatwiej, aniżeli zdrowy. Czuję się szczęśliwy, że człowiek ten nie ma do mnie żalu, że tak serdecznie ze mną mówił... —
 W jakiś czas potem zajechał pod gospodę powóz, by zabrać Sternaua, Mariana i Ungera do mieszkania lorda. Lord zajmował jeden z najpiękniejszych pałaców miasta, a przytem nader obszerny. Goście otrzymali apartamenty godne książąt. —
 Mariano nie mógł jeździć konno z powodu choroby. Unger nie bardzo przywykł do siodła, konia dosiadał chyba nie więcej, niż dziesięć razy w życiu. Je-

117