Strona:Karol May - La Péndola.djvu/12

 — Czy mogę iść razem z tobą?
 — Dobrze, ale jeżeli mama pozwoli.
 — Zapytam natychmiast.
 Malec pobiegł do matki, która właśnie zajęta była karmieniem drobiu na dziedzińcu. Dzieciak wpadł między ptactwo i, niestropiony tem, że rozegnał je na cztery wiatry, zawołał:
 — Mamo, mamo, zabiję go!
 — Kogo?
 — Lisa, który porywa nam kury.
 — Gdzież go znajdziesz?
 — W kryjówce, w lesie dębowym. Ludwik go wytropił. Ma się dzisiaj z nim rozprawić. Czy mogę pójść z nim razem?
 — Jeżeli Ludwik zechce się zabrać.
 Malec przybrał dumną minę:
 — Właściwie mogę się obejść bez Ludwika. Takiemu lisowi sam podołam.
 Po tych słowach wszedł do mieszkania i wrócił za chwilę z fuzją, przewieszoną przez ramię. Była to dubeltówka, zamówiona dla chłopca przez leśniczego jako podarek urodzinowy. Kurt, na swoje osiem lat niezwykle rozwinięty, zarówno fizycznie, jak duchowo, był strzelcem istotnie doskonałym.
 — A więc idę — rzekł do matki.
 Ucałowała go i malec odszedł pyszny, jak wielki pan, udający się ze świtą na łowy. Ludwik oraz kilku strzelców czekało na niego z jamnikami na smyczy.
 Droga prowadziła przez gęsty las. Chłopak pytał o każdy drobiazg, każdy szczegół go interesował.

10