Strona:Karol May - La Péndola.djvu/120

dynie Sternau w towarzystwie lorda następnego dnia wyjechał konno na przejażdżkę na główną arterję stolicy, Alamedę, gdzie postać jego wyniosła budziła powszechny podziw. — — —
 Józefa Cortejo leżała w swym pokoju w hamaku. Paliła tak ulubionego przez Meksykanki papierosa, trzymając przed sobą książkę, której nie czytała wcale. Jej sowie oczy patrzyły gdzieś wdal. Myślała o ukochanym hrabi Alfonsie, który przed odjazdem przyrzekł ją poślubić, jakkolwiek jej nie kochał. Myślała również o tych pięknych, ognistych Hiszpankach, wśród których łatwo znaleźćby się mogła taka, któraby go opętać potrafiła.
 Tymczasem do pokoju wszedł Pablo Cortejo; czoło miał pomarszczone, w ręku trzymał list. Zwrócił się do córki:
 — Z pocztą, którą otrzymałem, nadszedł list od mego brata.
 Józefa skoczyła, wyciągając ręce.
 — Daj go tu! Co tam słychać w Hiszpanji?
 — Hm. I źle i dobrze. W międzyczasie Alfonso był w Niemczech.
 — Ah, tak. W jakim celu?
 — Z powodu tego przeklętego doktora. Człowiek ten przybył do Hiszpanji na nasze nieszczęście. To nasz zagorzały wróg.
 Józefa ściągnęła brwi pogardliwie.
 — Pah! Któżby się bał jakiegoś tam eskulapa.
 — A jednak musimy się przed nim strzec — odpowiedział Cortejo poważnie. — Już pierwszego dnia, zaledwie przybył na zamek Rodriganda, człowiek ten przejrzał

118