Strona:Karol May - La Péndola.djvu/124

 — Napisz i zażądaj natychmiastowej odpowiedzi.
 — A jeżeli powie: „nie“?
 — Wtedy jest zgubiony; to ci przysięgam.
 — Ależ moja droga, przecież to mój brat!
 — Właśnie dlatego powinien spełnić naszą wolę i należy go ukarać, jeżeli tego nie czyni. Wiesz, że mam testament w ręku.
 — Czy użyjesz przeciw niemu...?
 Uśmiechnęła się zjadliwie:
 — Brat twój ma syna, ty zaś córkę. Zostaliśmy wszyscy złodziejami, oszustami, nawet mordercami, po to tylko, aby otrzymać zamek Rodriganda. Czy jego syn ma być panem wszystkiego, a córka twoja ma chodzić z pustemi rękoma? Nie, to nasza wspólna własność, jego i moja. Jeśli został hrabią, ja muszę zostać hrabiną — oto jedyne rozwiązanie sprawy, i od tego nie odstąpię.
 Cortejo uważał za odpowiednie zająć stanowisko wymijajace.
 — Przyznaję ci rację, — rzekł — ale uważam, że się niepotrzebnie unosisz. Mamy przecież sprawę bliższą, ważniejszą.
 — Cóż to za sprawa? — zapytała, ciągle jeszcze wściekła.
 — Mam na myśli doktora Sternaua.
 — Ach tak — rzekła Józefa, przypominając sobie pierwszą część listu. — Cóż ty ha to? A więc ten człowiek porzucił Niemcy, aby odszukać kapitana Landolę? Pah, taki lekarz, taki kret ziemny. Jesteście śmieszni.
 — Nie doceniasz ludzi typu Sternaua. Długo bywają

122