Strona:Karol May - La Péndola.djvu/130

strzeżenie, opuścili cmentarz. Nikt nie przeczuwał co zdziałali tej nocy. —
 Lord Dryden oczekiwał ich w domu niecierpliwy i zaciekawiony. Gdy Sternau i Mariano opowiedzieli mu co zobaczyli, rzekł z przerażeniem:
 — Nie chciałem w to wierzyć. Co za zbrodnia. Trzeba zawiadomić władze.
 — To nie zaprowadziłoby nas do celu. Nie mam zaufania do sprawiedliwości meksykańskiej.
 — Zostanie zmuszona do wykonana obowiązku.
 — Któż ją zmusi, mylordzie? — zapytał Sternau.
 — Ja — odparł Dryden zdecydowanie.
 — To próżny trud.
 — Udowodnię panu, że rzecz się ma przeciwnie.
 — Mógłby sir jedynie udowodnić, że trupa niema w trumnie. Pozostałoby zagadką, gdzie się trup podział, czy człowieka tego pochowano żywcem, oraz kwestja kto jest sprawcą zbrodni. Przez doniesienie do władz obudzilibyśmy tylko czujność naszych wrogów, którzy zorjentowaliby się, w jakiem są niebezpieczeństwie.
 — Ależ, doktorze, czy zbrodnia tej miary ma ujść bezkarnie?
 — Zostanie ukaraną, gdy znajdziemy hrabiego Fernanda. Wtedy zaprowadzimy przestępców na cmentarz i zażądamy od nich trupa. Ale dopiero wtedy.
 — W takim razie chce się pan udać do Harraru?
 — Oczywiście. Ale najpierw musimy udać się do hacjendy del Erina, aby pomówić z Pedrem Arbellez. Ponadto, powinniśmy odszukać Marję Hermoyes.
 — Nie możecie z nią mówić tutaj. Mieszka w hacjendzie del Erina.

128