Strona:Karol May - La Péndola.djvu/132

 — Tak.
 — Córka jeszcze milsza od ojca.
 Zbliżyli się do grupy gości. Dryden szedł szybko, Sternau nieco wolniej. Cortejo stał do nich odwrócony tyłem.
 — Ach, mylordzie, — rzekł, zobaczywszy po chwili Drydena, — cieszę się, że pana widzę. Czy pan namyślił się co do mej propozycji?
 — Jakiej?
 — W sprawie hacjendy del Erina.
 Dryden ściągnął groźnie brwi.
 — Nie mam zwyczaju mówić na przyjęciach o interesach. A zresztą, muszę mieć pewność, że hacjenda jest istotnie własnością hrabiego de Rodriganda.
 — Co do tego niema wątpliwości.
 — I panu zleceno ją sprzedać? Słyszałem, że właścicielem hacjendy jest Pedro Arbellez, któremu przypadła po śmierci hrabiego Fernanda.
 — Nieprawda, mylordzie, to plotki z palca wyssane.
 — Wkrótce dowiem się prawdy.
 — Od kogo?
 — Od mego przyjaciela, który w najbliższym czasie udaje się do hacjendy. Pozwolę sobie przedstawić go panu.
 Lord wskazał ręką wtył. Cortejo i Józefa zwrócili głowy w kierunku Sternaua.
 — Ten oto sennor jest moim przyjacielem. Nazywa się doktór Sternau.
 — Doktór Sternau? — zapytał Cortejo, obrzucając ostrym wzrokiem twarz i postać nieznajomego.
 Po chwili jednak przybrał napowrót wyraz uprzejmy.

130