Strona:Karol May - La Péndola.djvu/133

 — Zaszczyt dla mnie poznać pana, doktorze. Jak słyszałem, jest pan Niemcem; czy tak?
 — Tak jest.
 — Bardze lubię Niemców. Niech pan pozwoli, abym go przedstawił córce.
 Sternau złożył ukłon Józefie. Po chwili Józefa i Cortejo wzięli go między siebie i zaprowadzili do ławki, która ciągnęła się dokoła pokoju. Sternau przeczuwał coś w rodzaju przesłuchania. Nie omylił się, gdyż, ledwie usiedli na ławce, Cortejo zaczął:
 — Słyszałem, że się pan wybiera do hacjendy del Erina?
 — Może — odpowiedział Sternau lakonicznie, niezadowolony, iż lord zdradził jego zamiar.
 — Czy wolno zapytać w jakim celu?
 — Chcę poznać kraj i mieszkańców. Dlatego też mam zamiar objechać Meksyk północny. Gdy się o tem dowiedział lord Dryden, prosił mnie, bym obejrzał del Erina, ma bowiem zamiar kupić ten majątek.
 — Ach, tak — odparł Cortejo uspokojony. — Mam w hacjendzie zwarjowanego dzierżawcę, który twierdzi, iż jest właścicielem folwarku. Pocieszny staruszek... Pan, zdaje się, wiele podróżuje?
 — Tak, niemało.
 — Zazdroszczę panu — rzekła Józefa z udaną uprzejmością. — Człowiek, który jest panem swego czasu, winien być uważany za szczęśliwego. Jakież części świata pan już zwiedził, doktorze?
 — Amerykę, Afrykę i część Azji.
 — A Europę?
 — Tam się urodziłem — rzekł z uśmiechem.

131