Strona:Karol May - La Péndola.djvu/134

 — Czy pan zna Francję?
 — Tak. Owszem.
 — A Hiszpanję?
 — Byłem i tam.
 Józefa rzuciła ojcu krótkie porozumiewawcze spojrzenie i prowadziła dalszą rozmowę.
 — Hiszpanja jest naszą ojczyzną, interesuje więc nas najbardziej. Czy może nam sennor powiedzieć, jakie pan w niej zna prowincje, lub miasta?
 Sternau odparł obojętnie:
 — Bawiłem tylko przez krótki czas w tym pięknym kraju. Jako lekarz, zostałem wezwany do niejakiego hrabiego de Rodriganda, który był ciężko chory.
 — Rodriganda? Czy wiadomo panu, że ten hrabia ma posiadłości w Meksyku?
 — Owszem.
 — I wiadomo panu, że ojciec mój jest zarządcą jego majątków w Meksyku?
 Sternau udał zdumienie:
 — Czy to możliwe, sennor Cortejo? — zawołał.
 A po chwili wrzekomego namysłu dodał:
 — Na zamku Rodriganda był również pewien sennor Cortejo. Czy to może pański krewny?
 — To mój brat.
 — Cieszy mnie to, gdyż często spotykałem się z sennorem Gasparinem.
 — To człowiek nietowarzyski.
 — Tego nie zauważyłem. Przeciwnie, mam wrażenie, że obaj poznaliśmy się doskonale.
 Józefa zagryzła wargę, wyczuła bowiem ironję ze słów Sternaua. Przezwyciężając się, rzekła uprzejmie:

132