Strona:Karol May - La Péndola.djvu/135

 — Szkoda, że Bóg nie pozwolił panu uratować hrabiego Manuela.
 — Tak; dałbym za to wiele.
 — O ile mi się zdaje, hrabia padł ofiara nieszczęśliwego wypadku?
 — Tak, wypadek był w każdym razie nieszczęśliwy.
 I z tych słów przebijała ironja, którą zarówno Cortejo, jak córka doskonale zauważyli.
 — W takim razie zapewne poznał pan hrabiankę Rosetę? — badała dalej gorączkowo Józefa.
 — Oczywiście. Hrabianka Roseta jest obecnie moją żoną.
 Mimo, iż oboje udali po tych słowach niezwykłe zdumienie, Sternau był przekonany, że wiedzieli o tem już dawno.
 — Co pan mówi, czy to być może? — zawołali niemal równocześnie ojciec i córka.
 — Gdy miłość w grę wchodzi, wszystko staje się możliwem — rzekł Sternau z uśmiechem. — W Hiszpanji poczucie stanowości jest wprawdzie silniejsze, aniżeli w mojej ojczyźnie, ale wzięliśmy przecież ślub w Niemczech.
 — A więc condesa opuściła Hiszpanję?
 — Tak jest.
 — I hrabia Alfonso zgodził się na to?
 — Nie stawiał przeszkód — odparł Sternau. — A więc pani zna hrabiego Alfonsa?
 — Naturalnie. Wychowywał się przecież od najmłodszych lat u nas w Meksyku.
 — Ach tak. Zapomniałem o tem.

133