Strona:Karol May - La Péndola.djvu/136

 — Pisano nam, że hrabianka Roseta była ciężko chora.
 — Wyzdrowiała, sennorito. Ale muszę państwa przeprosić. Lord Dryden mnie woła. Chce mnie z pewnością komuś przedstawić.
 Po tych słowach Sternau podniósł się, aby odejść. Cortejo i Józefa wstali również; ojciec rzekł:
 — Jaki to miły przypadek, że spotykamy tu kogoś, kto zna zamek Rodriganda. Czy nie zechciałby nas pan kiedyś zaszczycić swoją wizytą?
 — Jestem do dyspozycji państwa.
 — A może my odwiedzimy sennora u lorda Dryden? — wtrąciła Józefa. — Jestem najserdeczniejszą przyjaciółką miss Amy.
 — Odwiedziny państwa będą dla mnie prawdziwą przyjemnością.
 Gdy Sternau, złożywszy ukłon, oddalił się, Józefa rzekła do ojca:
 — Caracho! To on.
 — Tak jest.
 — Czyś mu się dokładnie przypatrzył?
 — Jak najdokładniej. To przeciwnik, którego nie wolno lekceważyć.
 Józefa obrzuciła ojca pogardliwem spojrzeniem i rzekła:
 — Nie wolno go lekceważyć? Dziwne słowa. To przeciwnik, który dorósł do wielu mężczyzn, ale czy da sobie radę z kobietą, to się dopiero okaże. Z jakim spokojem ten człowiek mówił. A przecież zna nas, przecież wie o wszystkiem, przecież przybył do Meksyku w jakimś złym zamiarze. Cóż robić, będzie mu-

134