Strona:Karol May - La Péndola.djvu/14

 Po chwili przez otwór kryjówki wyskoczyło coś ciemnego i Ludwik zawołał:
 — To lis!
 Po tych słowach wystrzelił; zwierzę się przewróciło. Równocześnie skoczył na równe nogi i Kurt, zwracając lufę swej strzelby w zupełnie innym kierunku; strzelił równoczaśnie z Ludwikiem.
 — Nareszcie go mam! — zawołał Ludwik i podbiegł do swej ofiary; po paru krokach zatrzymał się przerażony i zaklął:
 — Do pioruna, cóż to takiego?
 — To Waldina — odparł chłopak.
 — Tak, zabiłem ewentualnie Waldinę; tu już nie psi strzał, a świński. Coś podobnego mi się nie zdarzyło jeszcze. Ale jakim cudem pies wyskoczył przed lisem?
 — Wyskoczył, bo został ukąszony.
 — Stul pysk, żółtodziobie! — fuknął gniewnie Ludwik.
 — Żółtodziobie? — zawołał chłopak. — A cóż tam leży w zaroślach?
 Strzelcy spojrzeli we wskazanym przez Kurta kierunku.
 — To lis, naprawdę lis! — zawołał Ludwik.
 Leżał tu istotnie lis, szarpany przez dwa psy.
 — No i cóż, jestem żółtodziobem, czy nie?
 — Ty? Więc twierdzisz, żeś ty go zabił? Brednie! To ewentualnie Franciszek, lub Ignacy.
 Chłopiec zadarł dumnie głowę i, nie odpowiadając ani słowem, naładował swoją strzelbę.
 — Nie, to nie mój strzał. Nie strzelałem wcale — rzekł Franciszek.
 — Ani ja — odparł Ignacy.

12