Strona:Karol May - La Péndola.djvu/140

 — Przynoszę potwierdzenie wczorajszego przypuszczenia. Cortejo jest tutaj.
 — Być nie może. Jest u pana?
 — Tak; razem z córką.
 Lord się uśmiechnął:
 — I samych ich pan zostawił?
 — Nie. Unger został z nimi. Przychodzę tu z pewną prośbą.
 — Słucham, drogi przyjacielu.
 — Niech mylord zaprosi ich na śniadanie.
 Lord zapytał z ogromnem zdziwieniem:
 — Tych ludzi? Czy pan żartuje?
 — Ależ nie; mówię serjo. Widzę, że miss Amy dziwi się również mej prośbie, mimo to ponawiam ją.
 — Ależ do djabła, dlaczegóż mam ich zaprosić? Ta hołota jest mi tak wstrętna, że nie chcę jej widzieć.
 — Muszę zobaczyć, jakie wrażenie sprawi na nich widok Mariana.
 — To co innego. Niechże pan w takim razie weźmie Mariana do siebie.
 — Nie, mylordzie. Chcę, aby państwo byli świadkami tej sceny.
 Lord skinął głową, a widząc, że i Amy zgadza się na prośbę Sternaua, rzekł:
 — A więc zgoda. Niech przyjdą na śniadanie.
 — Ale ja sam nie mogę ich zaprosić, mylordzie.
 — No, no, niech i tak będzie. Postaram się z tego wywiązać.
 Sternau wrócił do gości Był teraz zabezpieczony przed niedogodnemu pytaniami, gdyż, ze względu na obecność Ungera, rozmowa przybrała charakter zdawko-

138