Strona:Karol May - La Péndola.djvu/142

 — Powiada pan, że między porucznikiem i hrabią Manuelem zachodzi podobieństwo?
 — Z pewnością, mylordzie.
 — To dziwne. Tak bliskie podobieństwo między ludźmi odmiennej narodowości. Ale to przypadek jedynie.
 Potoczyła się znowu zwykła, towarzyska rozmowa. —
 Po powrocie do domu Cortejo zapytał:
 — Rozumiesz teraz, co się dzieje?
 — O cóż chodzi? — Józefa spojrzała na ojca.
 — Ten porucznik, to prawdziwy hrabia Alfonso.
 Skinęła milcząco głową.
 — Sternau oswobodził go — mówił dalej Cortejo.
 — Ale gdzie, jak? Co się stało z Landolą i jego statkiem?
 — Nie wiem.
 — Ojcze, czy ten Sternau jedzie naprawdę za trzy dni do hacjendy?
 — Tak. I tamci dwaj mu towarzyszą.
 — Czy pozwolisz im się wymknąć?
 — Ani mi się śni. Trzeba skończyć z tymi ludźmi.
 — Jestem tego samego zdania. W jaki jednak sposób ich usuniesz?
 — Tego ci jeszcze powiedzieć nie mogę. Zresztą nieprzykładne to sprawy dla kobiet. Sam się tem zajmę.
 Cortejo nie mógł spać w nocy. Suszył mózg i wytężał myśli aż do białego świtu. Powziąwszy decyzję udał się do stajni i kazał osiodłać konia. Nad ranem opuścił miasto, jadąc w kierunku północnym. Gdy Józefa zapytała przed południem o ojca, powiedziano jej że wyjechał na czas jakiś. — — —

140