Strona:Karol May - La Péndola.djvu/143

 W dwa dni później trzy mocne konie czekały przed pałacem lorda. W mieszkaniu lord żegnał się ze swymi gośćmi.
 — Jak długo zamierza pan bawić poza miastem, doktorze? — zapytał Dryden.
 — Kto to może przewidzieć w naszych warunkach? Postaramy się wrócić jak najprędzej.
 — Spodziewam się doktorze. Nie oszczędzajcie koni; tysiące ich przecież biega po pastwiskach. Czy ma pan jeszcze jakieś życzenie?
 — Tak, mylordzie. Niewiadomo, co może spotkać człowieka w tym kraju. Niech pan będzie łaskaw zająć się mym jachtem i załogą na wypadek, gdyby powrót mój miał się opóźnić.
 — Uczynię to, choć nie przypuszczam, by się należało liczyć z opóźnieniem. No, bądźcie panowie zdrowi.
 Sternau i Unger siedzieli już w siodłach; Mariano stał jeszcze na schodach, żegnając Amy po raz tysiączny. Nareszcie zszedł i wszyscy trzej pocwałowali w tym samym kierunku, w którym dwa dni przedtem udał się Cortejo. — —

141