Strona:Karol May - La Péndola.djvu/16

 — Czy można nazwać honorowym kogoś, kto się pozwala obrażać bezkarnie?
 — Któż cię ewentualnie obraził?
 — Ty. Ale nie zniosę tej obrazy.
 — No, no?
 — Czy nie nazwałeś mnie żółtodziobem? A tymczasem sam strzelasz jak żółtodziób.
 Ignacy i Franciszek uważali to wszystko w pierwszej chwili na żarty, ale Ludwik wziął rzecz zupełnie poważnie. Wzruszony poczuciem godności chłopca i jego męskiem wystąpieniem, podszedł do niego, zdjął kapelusz i, wyciągając doń rękę, rzekł:
 — Jesteś dzielny chłop. Widzisz, zdejmuję przed tobą kapelusz. Czy przebaczysz mi teraz „żółtodzioba“?
 Rozjaśniła się twarz chłopca i odparł z radością:
 — Chodź, Ludwiku, niechaj cię ucałuję. Kocham cię przecież. A teraz możesz mnie udekorować.
 Kurt poprawiał po chwili swą „dekorację“ gestem cesarza, który przy wielkiej uroczystości wkłada koronę na głowę.
 — A teraz jeszczo jedno. Lis jest mój i sam zaniosę go do domu.
 — Za mały jesteś i za słaby.
 — Skądże znowu.
 Na poparcie tych słów wziął lisa za tylne łapy i podniósł do góry.
 — No dobrze. Pomożemy ci w razie, gdybyś się zmęczył.
 — Nie trzeba. Dojdę sam do domu z moim ciężarem.
 — Ależ to za daleka droga; nie doniesiesz.
 — Będę wypoczywać po drodze.

14