Strona:Karol May - La Péndola.djvu/18

 — Oho!
 — Mów więc, jakbyś mówił do nadleśniczego. Czego tu chcesz?
 Zdumiony podróżny odrzekł:
 — Chcę się dostać do Reinswalden. Czy to daleko stąd?
 — Nie, niedaleko. Zaprowadzę cię.
 — Dobrze. Czy mam ci za to ponieść lisa?
 — Broń Boże. Będę go niósł sam.
 — Bardzo ciężki.
 — Nie czuję tego bynajmniej.
 — Tak, widzę, że jesteś silny. Ile masz lat? Dziesięć?
 — Nawet mi się nie śni. Osiem.
 — Osiem. To być nie może.
 — Więc sądzisz, że cię okłamuję.
 — Nie. I masz broń przy sobie?
 — Oczywiście — odparł chłopak z dumą. — Czy chcesz się jej przyjrzeć? Masz, ale uważaj, bo jest naładowana.
 Obcy wziął strzelbę i rzekł:
 — To dubeltówka specjalnie dla ciebie ulana.
 — Oczywiście. Przypuszczałeś zapewne, że to zabawka dla małych dzieci? W takim razie jesteś bardzo niemądry. Przecież z zabawki nie można zastrzelić lisa.
 — Chcesz mię przekonać, żeś zabił tego lisa?
 — Tak; zabiłem go z tej dubeltówki.
 — Ty?
 — Przecież nie niósłbym lisa, któregobym sam nie powalił.
 — W takim razie jesteś naprawdę małym bohaterem.
 Kurt skinął głową, widać podobał mu się komple-

16