Strona:Karol May - La Péndola.djvu/20

 — Owszem. Ale jako obcy powinieneś wejść przez bramę.
 — Chcę pójść do pani Sternau.
 — Musisz się zameldować.
 — Już mnie znasz przecież.
 — To prawda. Podobasz mi się, więc ci pokażę furtkę.
 — I ty mi się podobasz. Jak się nazywasz?
 — Kurt.
 — Aha, Kurt Unger?
 — Tak. Znasz moje nazwisko?
 — Doskonale. Ojciec twój jest sternikiem?
 — Tak. Skąd wiesz o tem?
 — Pani Sternau pisała mi o tem. Ale gdzie jest furtka?
 — Na prawo, dziesięć kroków stąd.
 Nieznajomy podbiegł do furtki, otworzył ją i wszedł do ogrodu. Drzwi cieplarni ustąpiły lekko.
 Wśród palm i platanów, wśród drzew winogronowych i cytryn siedziały dwie kobiety. Na pierwszy rzut oka można było poznać, że to matka i córka. Splatały właśnie jakiś bukiet. Gdy nieznajomy otworzył drzwi, pani Sternau podniosła się i, postąpiwszy kilka kroków w jego kierunku, zapytała:
 — Czem mogę panu służyć?
 Nieznajomy przerwał jej radosnym okrzykiem: — matko! — i, wziąwszy ją w objęcia, zaczął całować długo i gorąco.
 W pierwszej chwili pani Sternau zbladła pod wpływem nadmiernej radości. Teraz, nieco spokojniejsza, zapytała:

18