Strona:Karol May - La Péndola.djvu/23

 Kapitan objął chłopca i ucałował gorąco. Po chwili Kurt zapytał:
 — Więc pan kapitan zadowolony ze mnie?
 — Tak, łotrze jeden. Bardzo.
 — W takim razie musisz mi teraz darować rewolwer, któryś przyrzekał oddawna.
 — Dobrze, zaraz go dostaniesz.
 Kapitan wyciągnął z szuflady biurka pudełko i, podając chłopcu, rzekł:
 — Masz, weź sobie. To rewolwer wspaniały, wykładany srebrem. Naboje masz także. Ludwik nauczy cię obchodzenia się tą bronią.
 Chłopiec ujął leśniczego za uszy i, przyciągnąwszy go w ten sposób do siebie, dał mu kilka całusów w brodę.
 — Dziękuje, kapitanie, dziękuję...
 — Mój drogi chłopcze, — rzekł kapitan wzruszony — czy masz jeszcze jakieś życzenie. Powiedz, a spełnię je z ochotą.
 Chłopak odparł, nie namyślając się długo:
 — Mam. Ale nie wiem, czy je spełnisz?
 — Spełnię z pewnością, jeżeli nikt z tego powodu nie poniesie szkody.
 — Daj słowo honoru.
 — Do bisa, to brzmi poważnie. Zakrawa nawet na wymuszenie. Ale nie przypuszczam, by to była rzecz głupia, lub zła.
 — Nie. Chciałbym tylko, byś coś komuś przebaczył.
 — No, no, to pięknie, to dowód dobrego serca. Ale o kogóż chodzi?
 — Dowiesz się dopiero wtedy, gdy dasz słowo.

21