Strona:Karol May - La Péndola.djvu/25

 Po tych słowach kapitan z ponurą miną wskazał rozkazująco na drzwi. Kurt wsunął z największym spokojem rewolwer do kieszeni, przewiesił przez ramię dubeltówkę i lisa i rzekł do kapitana:
 — Myślisz, że się ciebie boję, kapitanie? Skądże znowu, znam cię przecież dobrze.
 — Co takiego? Znasz mnie dobrze? W takim razie powinieneś wiedzieć, że zażyłość nasza skończona.
 — A ja się nie boję i nic sobie z tego nie robię, bo coś wiem.
 — Cóż takiego?
 — Że mnie kochasz z całego serca.
 — Masz rację, łotrze. Ale idź już, bo gotów jesteś Bóg wie co jeszcze ode mnie wyłudzić.
 Kurt wyszedł. Po chwili ktoś zapukał. Była to Helena Sternau.
 — Czem pani mogę służyć? — zapytał leśniczy.
 — Przynoszę codzienny bukiet. A teraz prośba. Czy pozwoli pan, by mama przedstawiła mu brata mojego?
 — Doktora Sternaua? Jakto? Czy niema go już w Hiszpanji?
 — Nie. Właśnie przed chwilą powrócił.
 — Do licha! W takim razie nic dziwnego... — mruknął do siebie.
 — Co pan mówi? — zapytała Helena.
 — Nie, nic ważnego. Proszę mi doktora przedstawić, bardzo pragnę go poznać.
 — Oto już są, już pukają. Czy mogę im otworzyć?
 Do pokoju wszedł Sternau w towarzystwie matki. Na widok gościa, leśniczy zapytał ze zdumieniem:
 — Więc ten pan, to pani syn, doktór Sternau?

23