Strona:Karol May - La Péndola.djvu/34

 — Czy pani ta jest hrabianką?
 — Hrabianką? Do kaduka, czyżby Elwira była hrabianką! Nie wygląda mi na to; jest za gruba.
 — Powinien pan o tem wiedzieć.
 — Niby tak. A może Alimpo jest przebraną hrabianką? Mówił pan coś o bandzie zbójów, może więc Alimpo jest przebraną hrabianką, która chce mnie uwieść, wyjść za mnie zamąż, a potem mnie obrabować? To byłoby okropne.
 — Panie leśniczy! Wypraszam sobie kpiny i żarty ze mnie.
 — Ależ nawet mi się nie śni żartować. Mówię z calutką powagą.
 — Czy mieli dużo pakunków?
 — Do licha! Czy jestem służącym? A zresztą, w dokumencie wyraźnie napisane, że mam panu okazywać pomoc; ale o tem, aby mnie pan miał prawo przesłuchiwać, niema ani słowa. Ludwiku!
 Ludwik wszedł, obrzucając komisarza niezbyt przyjaznym wzrokiem.
 Leśniczy polecił:
 — Poproś tu pana doktora Sternaua. Powiedz mu, że jakiś policjant chce z nim mówić. No, jazda!
 Po chwili wszedł Sternau. Uścisnąwszy rękę leśniczego i ukłoniwszy się zimno komisarzowi, zapytał:
 — Pan mnie prosił?
 — Tak; ten człowieczek chce z panem mówić.
 — Któż to taki?
 Leśniczy chciał odpowiedzieć, ale przedstawiciel władzy przerwał:
 — Jestem wielkoksiążęcym komisarzem policji.

32