Strona:Karol May - La Péndola.djvu/35

 — I czegóż pan chce ode mnie?
 — Pan jest doktór Sternau?
 — Tak.
 — Wraca pan z Hiszpanji. Tam mieszkał pan u hrabiego de Rodriganda. Skneblował pan niejakiego Gasparina Cortejo i uciekł z więzienia w Barcelonie, czy tak?
 — Tak jest.
 — To mi wystarczy. Aresztuję pana, panie Sternau.
 — Służę panu.
 — Co takiego? — zawołał zdumiony leśniczy. — Kuzyn się poddaje?
 — Tak — odparł Sternau z uśmiechem.
 — Najpierw zrewiduję pańskie rzeczy — rzekł komisarz.
 — Nie wiem, czy pan leśniczy, gospodarz domu, pozwoli.
 — Niech mnie djabli porwą, jeżeli pozwolę, — rzekł leśniczy.
 — Wypraszam sobie wszelki opór! — rzucił komisarz.
 — A ja wypraszam sobie przekraczanie pańskich pełnomocnictw. Zwracam pańską uwagę, że pociągnę pana do odpowiedzialności, — odparł Sternau.
 Słowa te i ton, w jakim zostały wypowiedziane, podziałały na komisarza. Ukłonił się grzecznie i rzekł:
 — Spełniam tylko swój obowiązek.
 — Musimy o tem pomówić — odpowiedział Sternau. — Pan oświadczył panu leśniczemu, że jestem ścigany z Hiszpanji przez listy gończe. Może pan zechce taki list pokazać?
 — Nie mam go przy sobie.
 — Czy pan go czytał przynajmniej?

33