Strona:Karol May - La Péndola.djvu/41

 — Cóż ciebie to obchodzi?
 — Obchodzi mnie to bardzo, bo wpakował pan dwóch ludzi, których bardzo kocham: pana kapitana i poczciwego mego wujaszka Sternaua.
 — Aha. Któż ty jesteś?
 — Jestem Kurt Unger z Reinswalden. Nie zniosę, by siedzieli w więzieniu.
 — Przyszedłeś tu, by się ze mną kłócić?
 — Naprzód chcę być grzeczny i proszę niech ich pan wypuści. Nie zrobili nic złego.
 — A jeżeli ich nie wypuszczę?
 — W takim razie zmuszę pana Jeżeli ich pan nie uwolni w tej chwili, zastrzelę pana namiejscu.
 — Przecież i ty zostaniesz aresztowany, jeżeli mnie zastrzelisz.
 — To nie szkodzi; będę z nimi razem w więzieniu...
 — A oszczędzisz mnie, jeżeli ich wypuszczę?
 — Wtedy panu podziękuję.
 — To ładnie z twojej strony; ponieważ jesteś dzielnym chłopcem, spełnię twe życzenie i uwolnię ich.
 — Ale w tej chwili. Czy to pewne?
 — Naturalnie.
 — Wiedziałem, że postawię na swojem. Niech mi teraz Ludwik jeszcze raz powie, że to głupstwo jechać do miasta i zagrozić prokuratorowi.
 — No, niewiele brakowało, aby miał rację... Ale kapitan i doktór Sternau byli zadowoleni ze swej niewoli. Bardzo im się podobała. Czy mam ci pokazać, gdzie byli i co robili?
 — Tak, proszę.
 — Chodź za mną.

39