Strona:Karol May - La Péndola.djvu/44

 — A więc nie byli wcale aresztowani?
 — Nie, mamo. Wstydzę się okropnie, jestem wielki osioł.
 Przy tych słowach Kurt wybuchnął serdecznym płaczem. Matka wzruszona rzekła:
 — No, uspokój się, uspokój. Pójdę do pana prokuratora, który przyjechał tu przed chwilą i będę go prosiła o przebaczenie w twojem imieniu.
 — Idę z tobą, mamo, — odparł Kurt zdecydowanie. — To przecież ja powinienem go właściwie przeprosić, a nie ty.
 Matka ucałowała Kurta gorąco. Była to kobieta prosta; wyczuwała doskonale, jaki skarb posiada w swym malcu.
 — Dobrze, zabiorę cię. Ale przyrzekasz, że się to nie powtórzy?
 — Nigdy, mamo, wierz mi, że nigdy.
 — No, a teraz sprawię ci miłą niespodziankę. Otrzymałam dziś list. Zgadnij od kogo?
 — Od ojca,
 — Tak. Zgadnij co pisze?
 — Może przyjedzie na Boże Narodzenie? Czy zgadłem?
 — Tak.
 — Brawo, ojciec przyjeżdża, brawo!
 Chłopiec zaczął tańczyć z radości po podwórzu; uspokoił się dopiero, gdy matka przypomniała mu, że trzeba pójść i prosić prokuratora o przebaczenie. Gdy pani Unger wraz z Kurtem weszła na zamek, nie przy-

42