Strona:Karol May - La Péndola.djvu/50

 — Kto to płacze? Czy to Elwira?
 — Nie, droga moja. To ktoś bardzo dobry, kto cię chce poznać.
 — Ktoś obcy? Któż to taki? — zawołała hrabianka.
 — To moja matka.
 Roseta odparła z radością:
 — Co za niespodzianka. Poproś ją, prędko, prędko...
 — Musisz z nią mówić po francusku, nie zna hiszpańskiego.
 — Poproś ją...
 — Matko, podejdź, Roseta chce cię widzieć.
 — Nie rozumiem wprawdzie, co hrabianka mówi, ale mam wrażenie, że przytomność jej wróciła. Czy tak?
 — Tak. Bóg wysłuchał naszej modlitwy.
 Pani Sternau podeszła do łóżka. Roseta wyciągnęła ku niej ręce i rzekła:
 — Więc pani jest matką mego Karola? Teraz i ja mam matkę. Czy zechce mnie pani uważać za córkę?
 Pani Sternau odparła:
 — Niech wam Bóg dopomaga, moje dzieci; bądźcie szczęśliwi.
 Utonęły w długim uścisku. Po chwili hrabianka rzekła do narzeczonego:
 — Karolu, dziękuję ci za matkę, którą mi dałeś. Kocham ją od pierwszej chwili. Ale czy to prawda, że byłam chora?
 — Tak, kochanie. Chorowałaś bardzo długo.
 — Więc to nie było wczoraj, o czem mówiłam przed chwilą?
 — Nie; trzy miesiące temu.

48