Strona:Karol May - La Péndola.djvu/56

 — Tak.
 — Chcę panu udzielić pewnych informacyj; czy rozporządza pan chwilą czasu?
 — Tak. Godność pana Unger, jest pan ojcem małego Kurta?
 — Zgadł pan. Przybyłem do domu dzisiaj.
 — Czy pan chce ze mną pomówić jako z lekarzem?
 — Nie. Sprawa dotyczy pańskiego pobytu w Hiszpanji.
 — A więc pan był w Hiszpanji?
 — Nie. Ale podczas mej ostatniej podróży morskiej dowiedziałem się przypadkiem o czemś, co, zdaniem mojem, może dla pana mieć cenną wagę.
 — Siądźmy tu na ławce i pogadajmy.
 Unger zaczął:
 — Przybyliśmy do portu w Nantes. Obok nas stał okręt kapitana Landoli, „La Péndola“. Landola nazywał siebie kupcem, ale wkrótce wyniosłem przekonanie, że to zwykły zbój morski — pirat. W małej tawernie portowej podsłuchałem przypadkiem rozmowę dwóch jego ludzi. Opowiadali sobie, jak to z polecenia niejakiego Gasparina Cortejo porwali człowieka, który jest na statku.
 Sternau słuchał był z wytężoną uwagą. Teraz zawołał w najwyższem podnieceniu:
 — Nie ma pan pojęcia, czem dla mnie jest pańskie opowiadanie. A więc kapitan okrętu nazywał się Enrico Landola?
 — Tak. Statek swój ochrzcił „Péndola“, co znaczy — piórko. Idę o zakład, że to nazwa fałszywa, zmieniona. Jestem przekonany, że to znany okręt „Lion“, który

54