Strona:Karol May - La Péndola.djvu/60

 — Tak. Cieszę się, że mogę się niemi podzielić bezpośrednio przed świętami.
 Zapaliwszy cygaro, prokurator mówił:
 — Zasięgnąłem informacyj co do rodziny Rodriganda. Identyczność hrabianki została ustalona. Według oświadczenia poselstwa hiszpańskiego nie może być nawet mowy o tem, aby mogła utracić swe dziedzictwo. Ponadto wysłałem jednego z najzdolniejszych detektywów do Barcelony.
 — Bezcenna to uprzejmość z pańskiej strony. Koszty oczywiście poniosę.
 — O tem później. Poleciłem detektywowi mieć na oku zamek Rodriganda.
 — Doskonale, gdyż don Manuel chce chwilowo zostać tutaj i tu czekać na rezultat poszukiwań swego syna.
 — Jakto? Więc pański przyszły teść nie ma zamiaru natychmiast wystąpić przeciw fałszywemu dziedzicowi?
 — Nie. A zresztą nie mógłby tego uczynić nawet gdyby chciał.
 — Nie rozumiem. Niech mi pan to bliżej wyjaśni.
 — Otóż zamek i hrabstwo Rodriganda nie są bezwzględną własnością osobistą, a własnością rodzinną, majoratem, który przechodzi na najbliższego potomka męskiego z chwilą, gdy ten kończy 21 lat. W ten sposób właścicielami stają się dwaj ludzie i tylko razem, wspólnie, mogą wnosić skargi. Któż jest w tym wypadku najbliższym potomkiem męskim?
 — Bezwątpienia Mariano.
 — Dobrze, a dowody? Zresztą musimy przedewszystkiem odnaleźć Mariana, by mógł sam dochodzić swych

58