Strona:Karol May - La Péndola.djvu/64

 Leśniczy oniemiał na chwilę, poczem wrzasnął:
 — Do kroćset bomb i kartaczy! Jaki djabeł cię opętał, że się odważasz tak do mnie przemawiać? I dla kogóż to pracujesz, dla mnie, czy dla naszej hrabianki, która zasługuje na złoto całego świata? Jeżeli zaraz...
 Tu przerwał, bo rozległo się pukanie, a za chwilę Kurt zawołał:
 — Panie kapitanie, proszę otworzyć.
 Gniew kapitana znalazł nowe ujście:
 — Zostań za drzwiami, nie wchodź! Nie potrzebnyś mi teraz.
 — Chcę coś pokazać.
 — Nie mam czasu.
 — Wejdę tylko na chwilę, na chwileczkę.
 — Nie. Marsz, zabieraj się galopem!
 — Dobrze, odchodzę. W takim razie sam zastrzelę.
 Leśniczy zapytał ze zdumieniem:
 — Zastrzelisz? Kogóż to?
 — Tygrysa.
 — Co takiego? Oszalałeś?
 — Dowidzenia, kapitanie, odchodzę.
 — Zostań, już idę.
 Kapitan rzucił dziadek do orzechów Ludwikowi na głowę i skoczył do Kurta. Kurt miał przez lewe ramię przewieszoną dubeltówkę, na prawem zaś coś w rodzaju żelaznej tarczy, w której umieszczony był wykuty ze stali tygrys. Leśniczy zapytał:
 — Więc to jest tygrys, którego chcesz zabić?
 — Tak — odparł Kurt, śmiejąc się serdecznie.
 — Skąd go masz?
 — Prokurator darował mi go na Boże Narodzenie.

62