Strona:Karol May - La Péndola.djvu/9

 — Proszę wyjść! — ryknął kapitan strasznym głosem.
 Nieznajomy cofnął się o kilka kroków i rzekł:
 — No już, cóż dalej?
 — Tak, teraz dobrze. Niech pan wejdzie jeszcze raz, niech się pan przywita po ludzku.
 Po tych słowach kapitan odsunął nieznajomego do przedpokoju i zamknął drzwi. Po chwili rozległo się pukanie.
 — Wejść — odpowiedział leśniczy.
 Nieznajomy wszedł po raz drugi z szyderczym uśmiechem na ustach i rzekł:
 — Panie leśniczy, mam pewne przyczyny, dla których ustąpiłem panu. A więc dzieńdobry.
 — Dzieńdobry. I cóż dalej?
 — Czy mogę prosić o rozmowę urzędową? Jestem komisarzem policji.
 — Mam mało czasu, niechże pan siada i streszcza się. O co chodzi?
 — W pańskim domu mieszka niejaka pani Sternau?
 — Tak.
 — Razem z córką?
 — Tak.
 — W jakim charakterze mieszkają te panie?
 — Do stu furgonów! W charakterze ludzi i kwita.
 — Zwracam panu uwagę, że mam prawo żądać odpowiedzi uprzejmych.
 — Czyż moje są nieuprzejme?
 — Czy pani Sternau ma jeszcze dzieci?
 — Tak, syna, lekarza.
 — Gdzież on przebywa?
 — Mój panie, nie mam ani czasu, ani ochoty wda-

7