Strona:Karol May - La Péndola.djvu/97

 Sternau podniósł latarkę, oświetlając twarz swoją.
 — Wielki Boże! — zawołał jeniec. — Doktór Sternau.
 Radość była zbyt wielka: padł zemdlony.
 Murzyn, który wiedział doskonale, gdzie Landola schował klucz od łańcuchów, przyniósł go po chwili. Porucznika rozkuto i zaniesiono na pokład, później do kajuty. Był jeszcze ciągle nieprzytomny. Sternau wysłał łódź po Amy.
 Tymczasem porucznik, albo, jak go nazywali bryganci, Mariano, wracał do zmysłów.
 — Panie Sternau, czy to wszystko prawda? Czy to nie sen jakiś?
 — Nie, to rzeczywistość. Ale dopiero później dowie się pan wszystkiego. Ubranie na panu przegniło. W kufrach Landoli znajdzie się z pewnością jakieś porządniejsze. Trzeba się tem zająć, bo za chwilę będzie pan miał wizytę.
 — Jakże się to wszystko stało? Słyszałem tylko strzały.
 — Dowie się pan później. Płynąłem za pańskim śladem z Europy do Afryki, stamtąd zaś aż tutaj. Jesteśmy obok Jamajki. Ale teraz nie pora na rozmowy. Oto spodnie, surdut, koszula, pończochy, buciki, chustka i kapelusz. A tu woda do mycia. Niech się pan śpieszy.
 — Któż to taki ma mnie odwiedzić?
 — Pewna dama. Proszę zapukać, gdy pan będzie ubrany.
 Po tych słowach Sternau opuścił kajutę. — Ubierając się, Mariano słyszał jakieś szepty za drzwiami. Wyczerpany niemal do ostatka, zaledwie miał siły, by

95