Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/10

pobłażliwości nie narażał się lekkomyślnie na niebezpieczeństwo. Powiadają, że Ravenow jest dzielnym szermierzem, a pułkownik wyśmienitym strzelcem.
 — Nie troszcz się! Czuję swą przewagę.
 — A moja kokardka, Kurcie? Miała być twoim talizmanem.
 — Noszę na sercu — uśmiechnął się. — Zastanowiłaś się, czy zażądasz jej zpowrotem?
 — To zależy, czy będę zadowolona z twego postępowania wobec wrogów, — rzekła. — Ale już pół do czwartej.
 — Właśnie na tę godzinę umówiłem się z Platenem na rogu ulicy.
 — A więc wyjdźmy cichaczem!
 Zarzuciła przez ramię płaszcz ranny. Kurt włożył go jej na plecy; ośmielił się nawet zawiązać na szyi.
 — O, Kurcie, a jeśli cię jednak trafi kula! — rzekła szeptem. Oczy jej miały wilgotny blask.
 Uspokoił ją.
 — Nie lękaj się, Różyczko! Chodź, powinniśmy już iść.
 Opuścili pokój i dom tak cicho, że nikt ich nie słyszał. Na rogu ulicy czekał Platen w powozie; na koźle siedział służący. Przywitali się i wsiedli.
 Z bocznej ulicy skręcały dwa inne powozy.
 — Pułkownik i Ravenow — rzekł Platen, który z ławeczki swojej mógł dojrzeć pasażerów powozów. — Są tak punktualni jak my, ale my będziemy mieli honor przyjechać wcześniej. Henryku, nie pozwól się wyprzedzić!

6