Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/11

 Służący trzasnął z bicza na znak, że zrozumiał intencje swego pana.
 Wkrótce potem minęli wrota hali. Dziesięć minut przed czwartą dotarli do browaru. Oto i park. Powóz skręcił w boczną aleję i wreszcie zatrzymał się na wolnem miejscu, otoczonem drzewami i zagajnikiem. Wysiedli.
 Niebawem nadjechały pozostałe powozy. Przywitano sie poważnie, niemem skinieniem głowy. Służący objęli wartę, aby usunąć ewentualne przeszkody. Lekarz wyciągnął instrumenty i opatrunki.
 Kurt rozesłał pled na ziemi, pod starym dębem.
 — Czy nie zechcesz tu stanąć, Różyczko? — zapytał. — Trawa wilgotna; tu jest sucho i stąd będziesz mogła się przyglądać.
 — Dziękuję ci — rzekła, stając na pledzie i opierając się o drzewo.
 Platen i Golzen zbadali plac. Golzen podszedł do powozu Ravenowa i przyniósł tureckie szable.
 — Idź, drogi Kurcie, — rzekła szeptem Różyczka. — Ravenow już czeka.
 — Czy zniesiesz widok krwi? — zapytał stroskany.
 — Przypuszczam; nie będzie to twoja krew.
 Ravenow stał nad szablą, którą Golzen położył na ziemi. Kurt podszedł do drugiej. Zbliżyli się pułkownik i adjutant, świadkowie walki. Przy nich stał major v. Palm. Jako arbiter był obowiązany zaproponować pojednanie. Podszedł do przeciwników i zapytał:
 — Pozwolą panowie, że powiem słówko?
 — Pozwalam — oświadczył Kurt.

7