Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/110

 — Tak, tak? Hm. No, mam w worku lepszy, prawdziwie meksykański strój.
 — Nikt nie powinien się domyśleć, że jesteś pan Meksykaninem; stawi się pan u Bismarcka incognito.
 — Incognito? Niech piorun trzaśnie! świetnie to brzmi! Ale co mam począć, hę?
 — Poprostu ubierze się pan w zwykły cywilny strój. Ja to panu załatwię.
 — Załatwić? To znaczy zapłacić? Woreczek przy sobie! Sępiego Dzioba stać na ubranie. Chłop, który przebywa podróż z Meksyku do Europy, ma dosyć pieniędzy, aby zapłacić za surdut i krawat.
 — No, nie chciałem pana obrażać.
 — Nie radziłbym panu! A więc kiedy jedziemy?
 — Dziś wieczorem; ostatnim pociągiem.
 — Razem? Nie uchodzi; nie jestem do tego przyzwyczajony. Lubię doświadczać sił swoich. Wyznacz mi pan raczej miejsce w Berlinie, gdzie mamy się spotkać.
 — Hm. Nie mogę nalegać; niech się stanie zadość woli pana. Jutro zatem o trzeciej po południu w Magdeburskim Dworze.
 Kurt odszedł, aby poczynić przygotowania do podróży. W pół godziny później zapukano do drzwi. Wszedł Rodenstein.
 — Przychodzę tylko, — rzekł — aby ci powiedzieć, że Amerykanin już teraz wyjeżdża.
 — Już do Berlina? — zapytał zdumiony Kurt.
 — Z początku do Moguncji, ale przedtem jeszcze

106