Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/115

 — Nie mogę go sprzedać niżej dwanaście talarów i dziesięć srebrnych groszy.
 Myśliwy był przyzwyczajony do cen angielskich.
 — Tanio — świadczył. — Oto trzynaście talarów.
 Sięgnął do worka i wyciągnął olbrzymią sakiewkę, z której wypłacił handlarzowi trzynaście srebrnych talarów.
 Sprzedawca był oszołomiony.
 — Łaskawy pan — rzekł — otrzymał ten frak o cztery talary za tanio, ale ja żądałem tak mało, bo łaskawy pan chce brać inne jeszcze rzeczy, żeby uzupełnić strój. Czy mam przynieść kamizelkę i spodnie?
 — Naturalnie. Ale w nich także muszę wyglądać incognito.
 — Więc muszę zapytać, jako co chce łaskawy pan być.
 — Jako co? Hm! Szaleństwo! O tem nie myślałem. Za kogo można uchodzić, kiedy się jeździ incognito?
 — Hm! Czy pan może chce pójść za artystę?
 — Artysta? Do pioruna, tak! Do tego akurat się nadaję. Ale ile jest gatunków artystów?
 — Naprzód poeta.
 — Dziękuję; to głodomory.
 — Rzeźbiarz.
 — Ci za bardzo kują.
 — Komponiści i muzykusy.
 — Hm! To byłoby nawet niezgorzej. Komponista i muzykus. To mi się prędzej podoba. Jaką musiałbym zatem nosić kamizelkę?

111