Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/119

z konieczności wyostrzyły się w jednym kierunku. Gorzkie doświadczenia w wielu z nich rozwinęły niespokojną żądzę skupiania materjalnych dóbr życia. Nie dziw przeto, że z obawy, aby nie stracić zarobku, ręce kramarza drżały gwałtownie.
 — Co mam dać za te łaszki, których nie kupi żaden człowiek? — powiedział. — Nie są warte złamanego szeląga.
 — Ile daje? — zapytał krótko Sępi Dziób.
 — Daję za to wszysko talara.
 — Co też sobie myśli! Dawać tu zpowrotem! Schowam rzeczy do worka.
 Handlarz prędko się cofnął i rzekł:
 — Dam dwa talary.
 — Nie ubijemy targu — odparł Sępi Dziób, wyciągając rękę po rzeczy.
 — Trzy talary — dodał handlarz.
 — Ani mi się śni.
 — Cztery talary,
 — Nie.
 — Pięć talarów!
 Handlarz drżał niemal z trwogi.
 — Nie; nie ustąpię za mniej, niż czterdzieści talarów.
 — Czterdzieści! — zawołał tandeciarz, otwierając szeroko usta i oczy. — Jakże to możliwe!
 — Materjał jest utkany z sierści leniwców. Kto nosi taką tkaninę, ten nigdy nie dozna febry.
 — Leniwce? Czterdzieści talarów! Boże Abrahama, Izaaka i Jakóba! Dlaczego właśnie wełna leniwca? Dam dziesięć talarów — ani grosza więcej!

115